Ο Αμίαντος είναι χωριό της επαρχίας Λεμεσού. Παλιότερα, υπήρχαν δυο γειτονικά χωριά με το όνομα Αμίαντος: ο Κάτω Αμίαντος και ο Πάνω Αμίαντος. Ο Πάνο Αμίαντος εγκαταλείφθηκε με το κλείσιμο του μεταλλείου αμίαντου της περιοχής.
Ο Αμίαντος είναι ένα χωρίο με ξεχωριστή άγρια ομορφιά. Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο γνωστά χωρία της Κύπρου, λόγω κυρίως του μεταλλείου του και της γειτνίασης του με την οροσειρά του Τροόδους. Ανήκει στη γεωγραφική περιφέρεια της Πιτσιλιάς και απέχει από την πόλη της Λεμεσού περίπου 48 χιλιόμετρα.
Ο Κάτω Αμίαντος είναι κτισμένος σε υψόμετρο 1100 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας ενώ ο Πάνω Αμίαντος βρίσκεται σε υψόμετρο 1365 μέτρων.
Ο Αμίαντος συνορεύει με το Πελένδρι στα νότια και ανατολικά.,με τις Δύμες στα ανατολικά, με την Κυπερούντα στα βορειοανατολικά, με την Κακοπετρία στα βόρεια, με τις Πλάτρες στα δυτικά και με τον Μονίατη στα νοτιοδυτικά.
Τα σπίτια του χωριού με τις επικλινείς στέγες από τσίγκους ή κεραμίδια σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση, τα οπωροφόρα, τα αμπέλια και τους αρωματικούς θάμνους προσφέρουν στον επισκέπτη ένα πολύ όμορφο θέαμα.
Η ονομασία του χωριού:
Η ονομασία του Αμίαντου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το μεταλλείο της περιοχής. Από την εξόρυξη του αμίαντου προήλθε και η σημερινή ονομασία του χωριού
Ο πρώτος κάτοικος του χωριού ήταν ο Χατζηκτωρής, ο οποίος μετοίκησε στην περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Κάτω Αμίαντο, το 1918. Ο οικισμός ονομάστηκε Κάτω Αμίαντος, το 1918. Ο οικισμός ονομάστηκε αρχικά το χωριό του Χατζηκτωρή. Ακολούθως η ονομασία του χωριού έγινε Κάτω Αμίαντος.
Την Ελληνορωμαϊκή εποχή, η κοιλάδα Αμιάντου κατοικείτο από μεγάλο αριθμό κατοίκων και αυτό οφειλόταν στην κοιλάδα και στον ποταμό που τη διέσχιζε. Αργότερα όμως η κοιλάδα Αμίαντου καταστράφηκε λόγω των συχνών αραβικών επιδρομών εφόσον οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε πιο ασφαλισμένες περιοχές όπου υπήρχε νερό και μεγαλύτερη ασφάλεια.
Για πολλά χρόνια μετέπειτα δεν υπήρχαν κατοικίες στην περιοχή.
Κατά τις αρχές του εικοστού αιώνα υπήρχαν αρχικά 2-3 νερόμυλοι με το όνομα ” μύλοι του Αμίαντου ” στους οποίους κατέφευγαν όλοι οι κάτοικοι της Πιτσιλιάς για άλεσμα των σιτηρών τους, ιδίως το καλοκαίρι, γιατί βρισκόταν στα σύνορα δύο επαρχιών Λευκωσίας και Λεμεσού, και σε παλιότερα χρόνια τα πορτοκάλια της Λεύκας κουβαλιούνταν με καμήλες στη Λεμεσό, με σταθμό το μέρος αυτό, ένας χωρικός από το Πελέντρι με το όνομα Χατζηκτωρής, έκανε εκεί ένα μικρό χάνι. Σ’ αυτό στάθμευαν όλοι οι ταξιδιώτες που περνούσαν από την μια επαρχία στην άλλη. Στην αρχή όλοι έλεγαν το μέρος: Στου χατζηκτωρή.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας Ιταλός, γνωστός με το όνομα Καίσαρ Τρουμπέττες, ξεκινούσε μ’ ένα μουλάρι από την Λευκωσία και προχωρούσε, με οδηγό ένα χωρικό από την Κακοπετρία, προς τις ανατολικές πλαγιές του Τροόδους. Ο Ιταλός αυτός ακούοντας πως τα μέρη αυτά οι χωρικοί τα λένε Πάμπακόπετρα και Αμίαντο, υποψιάστηκε την ύπαρξη του περίφημου αυτού ορυκτού, που ήταν γνωστό στους αρχαίους γιατί υφαίναν με τις ίνες του σακούλες, μέσα στις οποίες έρεβαν τους νεκρούς των και τους έκαιγαν.
Όταν ο Τρουμπέττας έφτασε στα μέρη αυτά, βρήκε άφθονες πέτρες με πρασινωπό χρώμα, που όταν κοπανίζονταν με πέτρα ή σφυρί, άφηναν κάτι κλωστές σαν του μπαμπακιού. Η υποψία του βγήκε σωστή, και παράλαβε μαζί του μερικές από τις πέτρες που βρήσκε. Γυρίζοντας στην Λευκωσία, πρώτη του δουλειά ήταν να στείλει δείγματα από τις πέτρες αυτές στην Ευρώπη προς εξέταση. Σε λίγες μέρες πήρε απάντηση πως οι πέτρες που έστειλε είναι γεμάτες αμίαντο .
